ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ

      ಇದು ಕೆ.ಎಸ್. ನರಸಿಂಹಸ್ವಾಮಿಯವರ ’ಮೈಸೂರ ಮಲ್ಲಿಗೆ’ ಕವನಸಂಕಲನದಲ್ಲಿನ ಪ್ರಸಿದ್ಧ  ಭಾವಗೀತೆಗಳಲ್ಲಿ  ಒಂದು. ಪ್ರಶ್ನೋತ್ತರ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ಈ ಭಾವಗೀತೆ  ಗಂಡ-ಹೆಂಡತಿಯರ ನಡುವಿನ ಅವಿನಾಭಾವ ಸಂಬಂಧವನ್ನು  ಬಹಳ ಹೃದಯಸ್ಪರ್ಶಿಯಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸುತ್ತದೆ. ಕನಸಿನ ಘಟನೆಯೊಂದನ್ನು ಬಹಳ ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿ ರೋಮಾಂಚನಕಾರಿಯಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನೂ ತವರೂರು ಹಾಗೂ ಗಂಡನ ಊರಿನ ನಡುವಿನ ಸಮನ್ವಯತೆಯನ್ನೂ  ಕೆ.ಎಸ್. ನರಸಿಂಹಸ್ವಾಮಿಯವರು ಈ ಕವನದಲ್ಲಿ ಸಾಧಿಸಿತೋರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಸಂಕಲನದ ಇತರ ಗೀತೆಗಳಾದ  ’ಮಾವನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ’,  ’ಬಾರೆ ನನ್ನ ಶಾರದೆ’, ’ಬಳೆಗಾರನ ಹಾಡು’ಗಳಂತೆಯೇ ಸಹೃದಯರ ಮನಸೆಳೆಯುವ, ಮುದನೀಡುವ ಗೀತೆ. ಇದರ ನಿತ್ಯನೂತನತೆಗೂ ಯಾವುದೇ ಚ್ಯುತಿಬಂದಿಲ್ಲ.

 

ಒಂದಿರುಳು ಕನಸಿನಲಿ ನನ್ನವಳ ಕೇಳಿದೆನು

     ಚೆಂದ ನಿನಗಾವುದೆಂದು-

ನಮ್ಮೂರು ಹೊನ್ನೂರೊ, ನಿಮ್ಮೂರು ನವಿಲೂರೊ

     ಚೆಂದ ನಿನಗಾವುದೆಂದು.

 

ನಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ, ನಿಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ

     ಎಂದೆನ್ನ ಕೇಳಲೇಕೆ?

ನಮ್ಮೂರ ಮಂಚದಲಿ ನಿಮ್ಮೂರ ಕನಸಿದನು

     ವಿಸ್ತರಿಸಿ ಹೇಳಬೇಕೆ?-

 

ನಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ ನಿಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ

     ಎಂದೆನ್ನ ಕೇಳಲೇಕೆ? ಎನ್ನರಸ,

     ಸುಮ್ಮನಿರಿ ಎಂದಳಾಕೆ.

 

ತೌರೂರ ದಾರಿಯಲಿ ತೆಂಗುಗಳು ತಲೆದೂಗಿ

     ಬಾಳೆಗಳು ತೋಳ ಬೇಸಿ:

ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಮೊಗ್ಗುಗಳು ಮುಳ್ಳುಬೇಲಿಯ ವರಿಸಿ

     ಬಳುಕುತಿರೆ ಕಂಪ ಸೂಸಿ;

 

ನಗುನಗುತ ನಮ್ಮೂರ ಹೆಣ್ಣುಗಳು ಬರುತಿರಲು

     ನಿಮ್ಮೂರ ಸಂತೆಗಾಗಿ,

ನವಿಲೂರಿಗಿಂತಲೂ ಹೊನ್ನೂರೆ ಸುಖವೆಂದು

     ನಿಲ್ಲಿಸಿತು ಪ್ರೇಮ ಕೂಗಿ.

 

ನಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ, ನಿಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ

     ಎಂದೆನ್ನ ಕೇಳಲೇಕೆ? ಎನ್ನರಸ,

     ಸುಮ್ಮನಿರಿ ಎಂದಳಾಕೆ.

 

ನಿಮ್ಮೂರ ಬಂಡಿಯಲಿ ನಮ್ಮೂರ ಬಿಟ್ಟಾಗ

     ಓಡಿದುದು ದಾರಿ ಬೇಗ;

ಪುಟ್ಟ ಕಂದನ ಕೇಕೆ ತೊಟ್ಟಿಲನು ತುಂಬಿತ್ತು

     ನಿಮ್ಮೂರ ಸೇರಿದಾಗ.

 

ಊರಬೇಲಿಗೆ ಬಂದು, ನೀವು ನಮ್ಮನು ಕಂಡು

     ಕುಶಲವನು ಕೇಳಿದಾಗ.

ತುಟಿಯಲೇನೋ ನಿಂದು, ಕಣ್ಣಲೇನೋ ಬಂದು

     ಕೆನ್ನೆ ಕೆಂಪಾದುದಾಗ.

 

ನಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ ನಿಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ

     ಎಂದೆನ್ನ ಕೇಳಲೇಕೆ?- ಎನ್ನರಸ,

     ಸುಮ್ಮನಿರಿ, ಎಂದಳಾಕೆ.

 

                               -ಕೆ.ಎಸ್. ನರಸಿಂಹಸ್ವಾಮಿ

 

            ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಬಾಣಂತನಕ್ಕೆಂದು ತವರಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದ ಗಂಡನಿಗೆ ಹೆಂಡತಿಯ ಪಿಸುಮಾತು, ಕುಡಿನೋಟ, ಆಲಿಂಗನ, ಮುದ್ದಾಟಗಳ ಸವಿನೆನಪಲ್ಲಿ ಸದಾ ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿ ಇರಬೇಕಾದ ಅಸಹಾಯಕ ಸ್ಥಿತಿ. ತನ್ನನ್ನು ಅಗಲಿ ನಾಲ್ಕೈದು ತಿಂಗಳ ಕಾಲ ತವರಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಮುದ್ದಾದ ಮಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಗಂಡನಿಗೆ ಮನಸ್ಸಿನ ಬೇಸರ ಕಳೆದು ಸಂಭ್ರಮವೋ ಸಂಭ್ರಮ. ಮತ್ತೆ ಬಾಳಿಗೊಂದು ಹೊಸ ಅರ್ಥ. ಹಿಂದೆ ಹೆಂಡತಿಯೊಬ್ಬಳೇ. ಆದರೆ ಇಂದು ಅವಳ ಜೊತೆ ಪುಟ್ಟ ಮಗುವೊಂದಿದೆಯಲ್ಲ! ತಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಪ್ರತಿರೂಪ. ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಓಲೈಸಿ, ಮಗುವನ್ನು ಮುದ್ದಿಸಿ ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಿ ಮಲಗಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಗಂಡನಿಗೇಕೋ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತುಂಟಪ್ರಶ್ನೆ, “ಹೆಂಡತಿ ತನ್ನನ್ನಗಲಿ ನಾಲ್ಕೈದು ತಿಂಗಳು ತವರಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದಳಲ್ಲ! ಆಕೆಗೆ ತನ್ನೂರಿಗಿಂತ ತವರೂರೇ ಹೆಚ್ಚು ಚೆಂದವಾಗಿ ಕಂಡಿರಬಹುದೇ?!” ಎಂದು. ಹೆಂಡತಿಗೋ ಆಗಲೇ ನಿದ್ದೆಹತ್ತಿದೆ. ತನಗೋ ಯೋಚಿಸುತ್ತಲೇ  ನಿದ್ದೆಯ ಮಂಪು. ಯೋಚನೆ ಕನಸಾಗಿ ಟಿಸಿಲೊಡೆಯಿತು.  

            ಮಲಗಿದ್ದ ಗಂಡ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಹೆಂಡತಿಯೊಂದಿಗೆ ಪ್ರೇಮಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತಾನೆ. “ನಿನಗೆ ಯಾವ ಊರು ಚೆಂದ? ನಮ್ಮೂರು ಹೊನ್ನೂರೊ? ನಿಮ್ಮೂರು ನವಿಲೂರೊ?” ಇದು ಗಂಡನ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಏನಿದು ಕೇಳುವಂತಹ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ಎಂದೆನಿಸಿತೇನೋ ಹೆಂಡತಿಗೆ. ಮದುವೆಯಾಗಿ ಯಾವತ್ತೂ ಕೇಳದ ಪ್ರಶ್ನೆ, ತಮ್ಮ ಅದುವರೆಗಿನ ಮಧುರದಾಂಪತ್ಯದಲ್ಲಿ ಉದ್ಭವಿಸದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇಂದೇಕೋ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದೆಯಲ್ಲ! ಒಂದು ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ಊರು, ಇನ್ನೊಂದು ಮದುವೆಯಾಗಿ ಬಂದು ಸೇರಿದ ಊರು. ಯಾವುದು ಚೆಂದ? ಯಾವುದೆಂದು ಹೇಳಲಿ? ಹೇಗೆ ಹೇಳಲಿ? ಸಾಧ್ಯವೇ? ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ನವಿಲೂರನ್ನು ಚೆಂದ ಎಂದರೆ ಗಂಡನಿಗೆ ಬೇಸರ, ಗಂಡನ ಊರೇ ಚೆಂದ ಎಂದರೆ ಹೆತ್ತ ಊರನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಿದಂತೆ. ಅವಳೋ ಮಹಾ ಜಾಣೆ. ಬಾಣಂತನಕ್ಕೆಂದು ತವರಿಗೆ ಹೋದವಳು ತವರುಮನೆಯ ಮಂಚದಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದರೂ ತನ್ನ ಗಂಡನ, ತನ್ನರಸನ ಹಾಗೂ ಆತನ ಊರಿನದ್ದೇ ಕನಸು ಕಂಡವಳು. ಈಗ ಅದೆಲ್ಲವನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿ ಹೇಳುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆಯೇ? “ಎನ್ನರಸ ಸುಮ್ಮನಿರಿ” ಎಂದು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದಲೇ ಗಂಡನನ್ನು ತಡೆದು ತನ್ನ ನವಿಲೂರನ್ನು ಅವಗಣಿಸದೆ, ಹೊನ್ನೂರನ್ನು, ಅದರ ವಿಶೇಷತೆಗಳನ್ನು ಒಂದೊಂದಾಗಿ ವಿವರಿಸುತ್ತಾಳೆ.

            ಹೆಂಡತಿಗೆ ನವಿಲೂರೂ ಚೆಂದ, ಹೊನ್ನೂರು ಇನ್ನೂ ಚೆಂದ. ಅದಕ್ಕೆ ಅವಳದ್ದೇ ಕಾರಣಗಳಿವೆ. ನವಿಲೂರಿನ ದಾರಿಯಲ್ಲೆಲ್ಲ ಒಂದಷ್ಟು ತೆಂಗುಗಳು ಬೆಳೆದು ಫಲಭರಿತವಾಗಿ ಗಾಳಿಗೆ ತಲೆದೂಗಿ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹಬ್ಬವಾಗಿವೆ. ಬಾಳೆಗಳು ಹುಲುಸಾಗಿ ಬೆಳೆದು ತೋಳನ್ನು ಬೀಸಿ ದಾರಿಹೋಕರಿಗೆ ಗಾಳಿಬೀಸಿ ತಂಪೆರೆಯುತ್ತವೆ. ದಾರಿಹೋಕರ ಆಯಾಸವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಪರಿಹರಿಸುತ್ತವೆ. ಹಾಗೆಂದು ನವಿಲೂರು ಮಾತ್ರ ಚೆಂದ ಎನ್ನಲಾದೀತೆ? ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ನವಿಲೂರಿನ ಹೆಣ್ಣುಗಳು ಸಂತೆಗೆಂದು ಹೊನ್ನೂರಿಗೇ ನಗುನಗುತ್ತಾ ಬರುತ್ತಾರಲ್ಲ! (ಹಾಗೆ ನಗುನಗುತ್ತಾ ಬರುವುದರ ಹಿಂದೆ ಕಾರಣವೇನಿರಬಹುದು? ಹೊನ್ನೂರಿನ ಚೆಲುವೇ? ಹೊನ್ನೂರಿನ ಹುಡುಗರ ಚೆಲುವೇ? ಹೊನ್ನೂರಿನ ಚೆಲುವರು ತಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಿ ಮೆಚ್ಚಲಿ ಎಂದೇ? ಮದುವೆಯಾದರೆ ಹೊನ್ನೂರಿನ ಹುಡುಗನನ್ನೇ ಎಂಬ ಹಂಬಲವೇ? ಮದುವೆಯಾಗಿ ಹೊನ್ನೂರಿಗೇ ಬರಬೇಕೆಂಬ ಮಹದಾಸೆಯೇ?!) ತಾನಾದರೂ ಅಷ್ಟೇ ತಾನೇ? ಹೊನ್ನೂರಿನ ಚೆಲುವನ ಮನದನ್ನೆಯಾಗಿ ಬಂದವಳು. ಮನದನ್ನ ಚೆಂದವೆನಿಸಿ ಇಷ್ಟವಾಗಿರುವಾಗ ಆತನ ಊರು ಹೊನ್ನೂರು ಚೆಂದವೆನಿಸಿ ಇಷ್ಟವಾಗದೇ? ಹಾಗಾಗಿ ನವಿಲೂರಿಗಿಂತ  ಹೊನ್ನೂರೇ ಸುಖವೆಂದು ಆಕೆಯ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತೆಮತ್ತೆ ಕೂಗಿ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ತಾನಾದರೂ ಅಷ್ಟೇ ಹೊನ್ನೂರಿನ ’ಚೆಲುವ’ನನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿ ಮದುವೆಯಾಗಿ ನವಿಲೂರಿನಿಂದ ಬಂದು ಹೊನ್ನೂರಿನಲ್ಲಿ ಸಂಸಾರಹೂಡಿಲ್ಲವೇ! ದಾಂಪತ್ಯವನ್ನು ಸಾರ್ಥಕಪಡಿಸಿಕೊಂಡಿಲ್ಲವೇ?! ಇಷ್ಟು ಸಾಲದೇ ಹೊನ್ನೂರಿನ ಚೆಂದಕ್ಕೆ ಪುರಾವೆ?!(ಹೊನ್ನೂರಿನವರ ಚೆಂದಕ್ಕೂ).  ಹೀಗಿರುವಾಗ, “ನಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ ನಿಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ ಎಂದು ಕೇಳಿವುದಕ್ಕೇನಿದೆ? ಸುಮ್ಮನಿರಬಾರದೆ ಎನ್ನರಸ” ಎಂಬುದು ಮನದನ್ನೆಯ ಮನದುಂಬಿದ, ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ  ಮಾರ್ಮಿಕ ಉತ್ತರ.

            ಬಾಣಂತಿಯನ್ನು ಕರೆತರುವ ಸಂದರ್ಭ, ಗಂಡ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನವಿಲೂರಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದ ಎತ್ತಿನ ಬಂಡಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಂಡತಿ ತನ್ನ  ಮಗು ಹಾಗೂ ತಂದೆತಾಯಿಗಳನ್ನು ಕೂಡಿಕೊಂಡು ಊರು ಬಿಟ್ಟಾಗ ಬಂಡಿ ಸಾಗಿದ್ದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ, ದಾರಿ ಸವೆದದ್ದೂ ಕೂಡಾ. ಎಲ್ಲವೂ ಹೊನ್ನೂರಿನ ಮೇಲಿನ, ಹೊನ್ನೂರಿನ ಚೆಲುವನ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಅದರ ಸೆಳೆತ ತಾನೆ?! ಬಂಡಿಯಲ್ಲಿ ಪಯಣಿಸಿ ಹೊನ್ನೂರನ್ನು ಸೇರಿದಾಗ ಪುಟ್ಟ ಕಂದನ ಕೇಕೆ ತೊಟ್ಟಿಲನ್ನು ತುಂಬಿತ್ತು. ಮಗುವಿಗೂ ತಿಳಿಯಿತೇನೋ ಅಪ್ಪ ತನ್ನ ಸ್ವಾಗತಕ್ಕೆ ಕಾದಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು!  ಗಂಡನಿಗೋ ಹೆಂಡತಿ, ಮಗುವಿನ ಕಾತರ ಅಧಿಕವಾಗಿ ಊರ ಬೇಲಿವರೆಗೂ ಹೋಗಿ ಕುಶಲವನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿದ್ದು. (ಹೆಂಡತಿ, ಮಗುವನ್ನು ಹೊತ್ತು ನವಿಲೂರಿನಿಂದ ಹೊರಟ ಬಂಡಿ ಹೊನ್ನೂರಿನ ಮನೆಯವರೆಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲವೇ?) ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ಹೆಂಡತಿಯ ಮುದ್ದುಮುಖವನ್ನು ನೋಡುವ, ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಆಕೆಯನ್ನು ರಮಿಸುವ, ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾತಾಡಿಸುವ, ಆಕೆಯ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುವ, ತಮ್ಮಿಬ್ಬರ ದಾಂಪತ್ಯದ ಕುರುಹಾದ ಹಸುಳೆಮಗುವಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಚಹರೆಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುವ ಅಸೆ, ಅತಿಯಾಸೆ, ಮಹದಾಸೆ. ಹೇಗೆ ತಡೆಯಲಾದೀತು?!

             ಆಕೆಗೇನು ಹಂಬಲ ಕಡಿಮೆಯೇ? ಬಿಟ್ಟು ಅಗಲಿದ್ದಳಲ್ಲ ನಾಲ್ಕಾರು ತಿಂಗಳು. ತನ್ನ ಮನದನ್ನನ ಆತುರ, ಕಾತರ, ಹಂಬಲ, ಪ್ರೀತಿತುಂಬಿದ ನೋಟ ಮೊದಲಾದವುಗಳನ್ನು ಕಂಡು   ಹೆಂಡತಿಗೋ ತುಟಿ ಕಂಪಿಸಿತು. ಮಾತು ಹೊರಬೀಳಲಿಲ್ಲ, ಸಂತಸ ಉದ್ವೇಗಗಳು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಕಣ್ಣುಗಳು ತುಂಬಿದವು. ಮಾತಾಡದೆ, ನೋಡದೆ, ಆಲಿಂಗಿಸದೆ, ಮುದ್ದಾಡದೆ, ರಮಿಸದೆ, ಬೆರೆಯದೆ  ದಿನಗಳೆ ಯುಗಗಳಾದ್ದುವಲ್ಲ?! ಹಳೆಯ ರಸನಿಮಿಷಗಳು ಮರುಕೊಳಿಸಿ  ತನ್ನ ಕೆನ್ನೆಗಳು ಕೆಂಪಗಾಗಿದ್ದವಲ್ಲ! ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಂತೃಪ್ತಿ ತುಂಬಿದ ನಾಚಿಕೆಗಳು ಚಿಮ್ಮಿದ್ದುವಲ್ಲ! ಉಳಿದವರಿಗೆ ಹೋಗಲಿ, ಗಂಡನಿಗೆ ತಿಳಿಯಲಾರದೆ? ಅರ್ಥವಾಗಲಾರದೆ? ಹೋಗಲಿ, ಹೊನ್ನೂರೆ ಚೆಂದವೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಬೇರೆ ಪುರಾವೆಗಳು ಬೇಕೆ? ತನ್ನ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಸಾಲದೆ? “ನಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ ನಿಮ್ಮೂರು ಚೆಂದವೋ ಎಂದು ತನ್ನನ್ನು ಕೇಳಬೇಕೇನು? ಎನ್ನರಸ ಸುಮ್ಮನಿರಿ” ಎಂಬುದು ಹೆಂಡತಿಯ ಒಲವು ಉದ್ವೇಗಗಳ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಉತ್ತರ. ಹೆಂಡತಿಯ ಮನದಾಳದ ಒಲವಿನ ಉತ್ತರ ಗಂಡನಿಗೆ ಲಾಲಿಯಾಯಿತೇನೋ! ಮುಂದೇನಾಯಿತು?!  ಕವಿ ಹೇಳಿಲ್ಲ. ನಾವೂ ಕೇಳಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಅರ್ಥವಾಗದೇ?!

            ಗಂಡನ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಹೆಂಡತಿಯದೋ ಪ್ರೀತಿ, ವಿಶ್ವಾಸ ತುಂಬಿದ ಸಾಲು ಸಾಲು ಉತ್ತರ. ಗಂಡ-ಹೆಂಡತಿಯರು, ಅವರಿಬ್ಬರ ಆಶೋತ್ತರಗಳು ಸಮಾನವಾಗಿರುವಾಗ ಅವರ  ಊರುಗಳೆರಡೂ ಚೆಂದವಾಗಿ, ಸಮಾನವಾಗಿ, ಸೊಗಸಾಗಿ, ಹಿತವಾಗಿ ಇರಲಾರವೇ? ಗಂಡನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಹೆಂಡತಿ ಮುನಿಯಲಿಲ್ಲ. ತನ್ನೂರು ನವಿಲೂರೇ ಚೆಂದ ಎನ್ನಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆಗೆ ತನ್ನ ತವರೂರಾದ ನವಿಲೂರು ಎಷ್ಟು ಚೆಂದವೋ ಗಂಡನ ಊರಾದ ಹೊನ್ನೂರು ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಚೆಂದ. ಬಾಳಿಗೊಂದು ಅರ್ಥಕೊಟ್ಟಿದ್ದು, ದಾಂಪತ್ಯಕ್ಕೆ ಇಂಬು ನೀಡಿದ್ದು, ಸಾರ್ಥಕತೆಯನ್ನೊದಗಿಸಿದ್ದು ಹೊನ್ನೂರು ತಾನೇ? ಹೇಗೆ ಮರೆತಾಳು? ಆಕೆ ಗಂಡನಿಗೆ, “ನನ್ನವಳು”. ತನ್ನ ಉಸಿರಾಗಿರುವವಳು, ತನ್ನ ಬಾಳಿನಲ್ಲಿ ಹಸುರಾಗಿರುವವಳು. ಹಾಗೆಯೇ ಆತ ಹೆಂಡತಿಗೆ, “ಎನ್ನರಸ”. ತನ್ನನ್ನಾಳುವವನು. ಅಧಿಕಾರದಿಂದಲ್ಲ, ಪ್ರೀತಿ-ಪ್ರೇಮಗಳಿಂದ, ಒಲವಿನಿಂದ.  ಈ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಅದೇನೋ ಮಮಕಾರ, ಪ್ರೀತಿ, ಪ್ರೇಮಗಳೇ ತುಂಬಿವೆಯಲ್ಲ! ಇಬ್ಬರೂ ಪರಸ್ಪರರಿಗೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿಯಾಗಿದ್ದಾರಲ್ಲ! ಉತ್ಸಾಹದ ಚಿಲುಮೆಯಾಗಿದ್ದಾರಲ್ಲ! ನಿಸ್ವಾರ್ಥಮಯ ಪ್ರೇಮದಾಂಪತ್ಯವೆಂದರೆ ಇದೇ ತಾನೆ?! ಪರಸ್ಪರ ಅರ್ಥೈಸುವಿಕೆ ಹಾಗೂ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಗಳೇ ಈ ಮಧುರದಾಂಪತ್ಯದ ಒಳಗುಟ್ಟು, ಅಲ್ಲದೆ ಇನ್ನೇನು?

            ಈ ಗೀತೆ ಕನಸಿನಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವುದಾದರೂ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಕನಸೊಡೆದುದನ್ನು ಕವಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸದೆ, ಕಸನು ನನಸಾಯಿತು ಎಂಬರ್ಥದಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಇತರ ಕವನಗಳಾದ ’ಬಾರೆ ನನ್ನ ಶಾರದೆ’, ’ಹೂವಿನ ಚೆಂದಮ್ಮ’ಗಳ ಹಾಗೆ ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿಯರ ಪ್ರೇಮಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ಎಲ್ಲಿಯೂ ಉಲ್ಲೇಖಿಸದೆ ಅವುಗಳೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೆಂಡತಿಯ ಉತ್ತರದಲ್ಲಿ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸಿರುವುದು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿದೆ. ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷದಂತೆ ಪರೋಕ್ಷವೂ ಬಹಳ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಹಾಗೂ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಇರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಈ ಗೀತೆಯ ಮೂಲಕ ಅರ್ಥೈಸುವುದಕ್ಕೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿನ ಪದಪ್ರಯೋಗ ಹಾಗೂ ಛಂದಸ್ಸುಗಳು ಕವಿಯ ಉದ್ದೇಶಿತ ಅರ್ಥವನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸಿವೆ. ಹಾಗೂ ಅವುಗಳಿಂದ  ಗೀತೆಗೊಂದು ಲಯ ಪ್ರಾಪ್ತವಾಗಿದ್ದು, ಹಾಡಿಗೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸಹೃದಯರನ್ನು ಸೆಳೆದು ರೋಮಾಂಚನಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಗೀತೆ ರಚನೆಯಾಗಿ ಎಂಬತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಸಂದರೂ ಇಂದಿಗೂ ಚಿರಯೌವನದಿಂದ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿದೆ, ಮನಸೂರೆಗೊಳಿಸುತ್ತಿದೆ, ನವದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿಯ ಸೆಲೆಯಾಗಿದೆ.  ನಿಷ್ಕಲ್ಮಷವಾದ   ಪ್ರೀತಿ, ಪ್ರೇಮಗಳು ಯಾವತ್ತೂ ನಿತ್ಯನೂತನ ತಾನೆ?!

ಈ ದಾಂಪತ್ಯಗೀತೆಯನ್ನು ಸಂಗೀತದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿ ಆನಂದಿಸಿ 🙏

 

***